Architektura romańska

Rozwój architektury romańskiej przypada na okres od X do XIII wieku. Szczególnie rozwijała się w nowo wówczas powstających europejskich krajach. Najbardziej znaczącą rolę w kreowaniu i rozwijaniu stylu romańskiego odegrało bez wątpienia budownictwo sakralne. Proste bryły (najczęściej prostopadłościanów, półwalców czy też walców) kościołów o grubych i masywnych ścianach, oraz cienkie i wysokie otwory okienne to zdecydowanie podstawowe cechy, które są charakterystyczne dla budowli wznoszonych właśnie w tym stylu. W czasach, w których tworzył się styl romański kościoły poza swoją oczywistą funkcją możliwości modlitwy i kultu, pełniły również bardzo ważne funkcję obronne. Taki, można rzec surowy wygląd romańskich budowli, jest tego doskonałym odzwierciedleniem. Rzut budowli wznoszonych w stylu romańskim był najczęściej w kształcie prostokąta bądź też tak zwanego krzyża łacińskiego. Warto wspomnieć również o materiałach, z których tworzono te romańskie budowle. Był to przede wszystkim kamień.